जीवनाचे सार
आपले जीवन आहे क्षणभंगूर
त्यात असतो इतरांचाही वाटा
समाजप्रिय झालेला आहे माणूस
मग कसा जगू शकेल तो एकटा
मदत करावे सख्या जीवलगांना
कसलाही स्वार्थ न ठेवता मनात
मदत करण्याचा हेतू असावा स्वच्छ
कुठलेच गैरसमज नसावे परस्परांत
समजूतदार आपली माणसं नेहमी
सर्वच गोष्टी समजून घेत असतात
काहीजण समजून उमजून न घेता
बारीक त्याचे कीस पाडतात
नात्यांच्या धाग्यात इथे आहे मेख
गैरसमजुतीने स्वकीयांना दुखावतो
अविवेकीपणे बोलतो घालून पाडून
आपुलकी संपते मग दुरावा निर्माण होतो
हल्ली तर सर्व नाते पैशात अडकलेली
गरिबांच्या घराकडे कुणी पाहतही नाही
छोट्या छोट्या गोष्टीवरून मानापमान
मनात राग ठेवून अपमान करत राही
आजकाल कुंटुबातील प्रेम नि जिव्हाळा
सगळं काही विरळ होत चाललंय
हसत हसत बोलण्याची जुनी पद्धत
कुटुंबातून आता लुप्त होत चाललंय
किती दिवस जगणार नाही याची शाश्वती
सोबत काय घेऊन जाणार माहीत नाही
तरी प्रत्येकजण धावतो आहे पैश्यामागे
कोणावर कोणाचे कसलेही बंधन नाही
रोज एक दिवस संपतो आयुष्यातील
वाढदिवसागणिक आयुष्य संपत जाते
आपले वय वाढते तसे चिंताही वाढते
कुटुंबाची घराची काळजीने मन खंगत जाते
आयुष्य म्हणजे नुसते पळणे नाही
बांधून घ्यावी अनुभवाची शिदोरी
मिळवावे प्रेम, आदर नि सन्मान
आनंदच आनंद करू मग जगण्यावरी
जीवनात सुख दुःखाचे रंग हवेत
पाण्याच्या प्रवाहासारखे मुक्त जगावं
निराशेमध्ये असते लपलेली आशा
त्याच आशेच्या ऊर्जेची वाट बघावं
आपली माणसं असावी जवळ
दुःखात डोळ्यांत अश्रू घेऊन पाहणारी
जीवनाच्या स्पर्धेत यशस्वी होतांना
आनंदाच्या क्षणी डोळे भरून बघणारी
पैसा समृद्धी भरभराट झाली खूप
पण पाहायला नसतील माणसं आपली
त्याच्यासारखा दरिद्री तोच असेल
ज्याच्या नसेल कोणी आपला वाली
- नासा येवतीकर, विषय शिक्षक, कन्या शाळा धर्माबाद, 9423625769
*प्रेमाचा खरा अर्थ सांगणारा काव्यसंग्रह प्रेम उठाव* प्रेम या भावनेला अनेक पदर आहेत. प्रेमाकडे पाहण्याची आपली दृष्टी जशी असेल त्य...
